#6 wcale nie jestem taka jak ona

W dzisiejszych czasach stworzenie czegoś oryginalnego graniczy z cudem. Ba! Bycie oryginalnym graniczy z cudem. Czegokolwiek nie wymyślimy, na rynku pojawi się osoba realizująca podobny program do naszego. Ludzie są wygodni i gdy widzą, że coś się sprawdza, też chcą to praktykować. 

Wyobraźcie sobie, że rozkręcacie swoją firmę. Macie swój autorski program, który chcecie realizować i na rynku pojawia się osoba z takim samym pomysłem, mówiąc, że wcale nie robi tego co my. Zaraz, zaraz. Skoro zajmujemy się jakąś konkretną rzeczą, którą sami wymyśliliśmy i pojawia się ktoś, kto ma identyczny program, to czy nie jest to kradzież? Czy naprawdę tak ciężko jest wymyślić coś swojego? Czy musimy być tylko marnymi kopiami, tylko dlatego, że coś się sprawdza? 

Problem dotyczy zarówno pomysłów, jak i naszego stylu bycia. Ile jest takich sytuacji, w których ktoś coś komuś kradnie tylko po to, żeby na chwilę zaistnieć? 

Koleżanka zrobiła sobie prostą grzywkę i dostała sto komentarzy pod zdjęciem na facebooku? Też musisz mieć grzywkę, przecież od dawna chciałaś ją mieć. Twój kolega poszedł na siłownię, żeby mieć ładną sylwetkę i ma powodzenie u dziewczyn? Rób to co on, bo przecież już od dawna zamierzałeś być fit. Twój znajomy wydał książkę? Ty też musisz to zrobić, bo przecież Twoje hobby to pisanie. Obserwując dzisiejsze społeczeństwo wielu ludzi nie ma swojego stylu czy opinii na różne tematy. Nie chcą nawet podjąć polemiki z samym sobą i pomyśleć, co tak naprawdę lubią i co ich interesuje. Liczy się tylko to, żeby odwzorować od innych to, co się sprawdza. 

Denerwuje mnie, że ludzie wymyślając coś swojego lub kreując swoją osobę wkładają w to całe serce. Szkoda mi ich, bo marnują swoje nerwy. Wokół nas jest mnóstwo sępów czekających, aż wymyślimy coś oryginalnego, żeby później przypisać sobie nasze zasługi. 

Często najbardziej kreatywne osoby nie mają prawa głosu, bo zanim zdążą coś powiedzieć, zbiera się grupka chętnych, która podpisze się pod ich słowami. Zastanawiam się, jak można być takim człowiekiem? Czy nie większą satysfakcje czuje się wtedy, kiedy wiemy, że coś jest od początku do końca nasze? Czy naprawdę trzeba zżynać wszystko od wszystkich i być jedynie marną kopią? 

Afraid