#30 świadomość

     Świadomość własnego ja i otaczającego nas świata jest rzeczą, o której często nie myślimy. Żyjemy, bo się urodziliśmy. Nie zwracamy uwagi na nasze zachowanie i to, jakie prawdy moralne kierują światem. Toczy się walka między skrajnościami. Coraz rzadziej jesteśmy gotowi pójść na kompromis i dostrzec to, że nasze życie w dużej mierze nie zależy od nas, a od ludzi spotkanych na naszej drodze i z trudnościami, z którymi musimy się zmierzyć. Zapominamy, o normalności i przyzwoitej naturalności, które powinny nam towarzyszyć. Może wydawać się nam, że żyjemy nienagannie, a tak naprawdę nasze decyzje postrzegane są jako pasmo porażek. Możemy też uważać nasze życie za beznadziejne i ciągle dążyć do czegoś, co tak naprawdę nigdy nas nie uszczęśliwi, a inni będą nam go zazdrościć. Tworzą się obozy ludzi idealnych i tych, którzy idealnymi być powinni.

  Dojrzałością nie jest zbytnia powściągliwość i pozorna wyniosłość, nie jest nią też nadmierne rozochocenie i szaleństwo. Jest nią umiejętność wypośrodkowania tych wszystkich rzeczy. Tej świadomości nam brakuje. Często popadamy w skrajności i chcemy być zbyt idealni lub zastanawiamy się jak to jest żyć na krawędzi marginesu społecznego i sięgamy dna. Nikt w swojej przerysowanej często ambicji i wewnętrznej zarozumiałości nie jest w stanie ściągnąć drugiego człowieka w dół. Destrukcyjnym jest spotkać na swojej drodze osoby, które próbują nas odciąć od świata - od prawdziwych emocji i naturalnych zachowań. Nie da się mieć idealnego życia. Nie da się być idealnym w każdym momencie. Człowiek ma w sobie tyle emocji, że powściąganie ich prowadzi do samozniszczenia. I w drugą stronę - łatwo jest żyć po najniższej linii oporu. Jednak w świadomości powinniśmy mieć to, że rzeczy, na które ciężko pracujemy, i które często sprawiają nam wiele bólu owocują w coś najlepszego i często daleko im do świetności.

  Cudownie spędza się czas w perfekcyjnie posprzątanym domu. Ale czy dobrze czujemy się w nim nie mając nikogo oprócz siebie?