#2 tydzień porażki

Porażki w naszym życiu to nic złego. No chyba, że nasze życie zamienia się w jedną wielką porażkę, wtedy jest już gorzej. Zastanówmy się, co sprawia, że czujemy się na przegranej pozycji. Osoba, za którą uganiasz się od przedszkola znalazła miłość swojego życia? A może znów nie chce Ci się wstawać wcześniej rankiem by wyszykować się do szkoły, bo uważasz, że jesteś przegrywem i nic ci już nie pomoże? 

Porażki nie przydarzają się nam, żeby zgnoić nas jeszcze bardziej - wręcz przeciwnie. Każda z nich to lekcja, która powinna dać nam do myślenia, że musimy jeszcze poczekać, coś poprawić. To żaden wstyd. Czy jest na świecie choć jedna osoba, której idzie wszystko po jej myśli?

To, jak nazwiemy nasze niepowodzenia i jak je odbierzemy zależy tylko od nas. Możemy nazwać je 'porażka' lub 'lekcja, która wniosła coś wartościowego do mojego życia'. Myśląc o porażce, mamy w głowie wydarzenia tragiczne, które wydarzyły się nam lub innym osobom i znacząco wpłynęły na ich/nasze życie. Prawdę mówiąc, dla każdego jest ona czymś innym. Dla niektórych błahe sprawy typu oblanie się napojem w miejscu publicznym jest okropną porażką, a dla innych będzie to wzięcie kredytu we frankach.  

Ja przeżywam je codziennie. Są one mniejsze lub większe. Podzielę się z Wami jednymi z większych (według mnie), na myśl których aż się we mnie gotuje. 

1. Prawo jazdy robiłam przez pół roku. Nie zdałam dwóch pierwszych egzaminów praktycznych. Stwierdziłam, że to nie dla mnie i chciałam się poddać. W końcu nie każdy wjeżdżając na jedną z najbardziej ruchliwych ulic, potrafi jechać pod prąd. Ja umiem. Kiedy nadszedł dzień trzeciego już egzaminu nie czułam strachu, tylko wstyd. Wsiadłam, pojeździłam i zdałam. Przez cały czas egzaminator modlił się i nie mówił nic oprócz: 'pani nie potrafi jeździć'. Autem jeżdżę coraz częściej i jeszcze nikogo nie zabiłam.

2. Na pierwszej lekcji korepetycji z matematyki wyjeżdżając z podwórka zbiłam i złamałam lusterko w samochodzie. Jakby tego było mało wykręcając nie trafiłam na jezdnię, lecz na łąkę pełną śniegu (jak się domyślacie była zima) i rozpoczęła się akcja wyciągania mojego auta przez mojego korepetytora i innych, przypadkowych ludzi. Na korepetycje już nie chodzę.

3. Koleją z moich porażek jest miejsce, w którym obecnie się uczę. Jest ono ok. 10 km od mojej miejscowości. Szkoła jest świetna, jednak ja od zawsze chciałam iść dalej. Jestem indywidualistką i wiem, że poradziłabym sobie w dużym mieście, ale mój strach przezwyciężył chęci i zostałam tu, gdzie jestem. Jest to jedna z poważniejszych decyzji, które dość mocno wpłynęły na moje życie.

4. W kolejnym punkcie umieszczę znajomych. Każdy ma w swoim życiu moment, w którym chce być najfajniejszy, najmądrzejszy i najbardziej popularny. Zamieniłam wtedy moich przyjaciół i wartościowych znajomych na osoby, które tylko ściągnęły mnie w dół, a kiedy potrzebowałam pomocy, okazało się, że mnie nie znają. Przypał.

5. Moją życiową porażką jest to, że nie potrafię pracować nad swoim charakterem. Za dużo mówię, a za mało myślę. Zależy mi na osobach, którym na mnie nie zależy, a te wartościowe odtrącam. Nie potrafię dyskutować, bo zawsze mam rację.

Kochani, każdy w swoim życiu ponosi porażki. Te mniejsze i te większe. Nie wstydźcie się ich, bo nie ma człowieka, który miałby idealne życie. Jeżeli coś Ci nie wyszło - nie poddawaj się. Dziel się tym z innymi. Może akurat znajdzie się osoba, która znalazła się w podobnej sytuacji i razem rozwiążecie problem.

A co jest waszą największą porażką?